Karahan’da meydana gelen büyük bir patlama Mihra’yı sevdiklerinden ayırmış, bir gecede hayatını sessizliğe mahkûm etmişti. Artık elinden gelen tek şey haber kanallarında yıkılan şehirleri, yükselen çığlıkları ve çaresiz gözyaşlarını izlemekti. Kalbi ülkesine, ailesine ve sevdiğine doğru atarken Yusuf Agâh’a verdiği söz, ayaklarına ağır
bir zincir gibi dolanıyordu.
Ta ki gördüğü acımasız kâbusla, telefon rehberinde eski
bir tanıdığın izine rastlayana kadar.
O an verdiği tüm sözler anlamını yitirdi, hiç düşünmeden Karahan’a gitmeyi seçti.
Ve kendini, bir kez daha alevlerin ortasında buldu.
Ama artık ne Balamir eski Balamir’di…
Ne de Mihra, kendini bir masal kahramanı gibi hissediyordu.
Hayat, bu kez ona çok daha ağır bir rol biçmişti.
“Ben seni özgür bıraktığım bir kuş olarak görürken yeniden gelip avuçlarıma kondun, kır çiçeği.
