Vuslat

Mahzende güller açmıyor ki,
Seninle geçmişim divane; sonrası ise viranedir.
Artık bu şehir hasret kuşların yeridir.
Boynu bükük kalan nergislerin yönü, belli olmayan menzilidir.
Her tenha sokak, yetim kalan çocuğun gözlerinde ki izidir.
Bacadan tüten duman anılarda ki öykü dizeleridir.
Herkeste bir perde kapanır ama hayattan mı, yoksa göklerden mi?
Yitik yıllarım mumyalanmış nefsim ile kaplıdır.
Soluğumda ölüm kokusu,
Adeta düğüm düğüm tıpkı bir çağlayan gibi saçlarımdan süzülür.
Bu beden arafta, titrek ayaklarla hasret dolu vuslata yürür.
Çiçeklerle ışıldayan Boncuk gözlü bu çehre ancak rüyada görünür.
Ansızın kayan yıldızlar depremin karanlığına gömülür.
Elimde kalan düşlerim yamalı halde; kiminle paylaşırsın?
Bir seher vakti yalnızlığı enkazda tanırsın.
İşte o zaman bir günde büyüdüğünü anlarsın.
Dostlar dediğin özünde taşınır.
Ömürde taşınanlar ise mezarda kalır...