Tükendi
Gelince Haber VerBen, ben böyle ürkek ve çaresiz olmamalıyım, diyorum şehre taşındığımız çocukluk günlerimin ürkek ve çaresizliğinde yakaladığımda kendimi. Yetmiyor. Kendime yapmaya çalıştığım aşı tutmuyor çoğu zaman. Evimizin bulunduğu mahalleden uzaklaştığımda benzer duygular yaşardım çocukluk günlerimde. “Ya kaybolursam” düşüncesi boğardı beni ve korkulara sürüklenerek yanında yürüdüğüm kişinin eline sıkı sıkıya yapışırdım ela gözlerim iri iri açılmış bir halde; elini tuttuğum kişi uçsuz bucaksız denizde boğulmamam için can simidim olurdu. Yüzmeyi bilmeyen çocuğa can simidi nasıl güven vermezse, sıkı sıkıya yapıştığım el de beni kaybolma düşüncesinin verdiği korkudan arındırmaya yetmezdi.
Gençlik yıllarımda ise, her sokağını bilmenin verdiği güven ve hazla ince belli gülümsemelerin peşine takılıp saatlerce yürüdüğüm karşılıksız aşklarımın; karşılığını bulduğum zamanlarda da gülümsemelerin yüreğimde bahar çiçeklerini salındırdığı sevdalarımın mekânı oldu bu şehir.
Çocukluk korkularımın ve gençlik heyecanımın yerini bu günlerde ürkeklik teslim aldı. Ürkerek ve şüphelerimden sıyrılmaya çalışarak yaşıyorum çocukluk ve gençlik günlerimin şehrinde. Bazen kendi gölgemden bile ürktüğüm anlar oluyor.
***
Faşist diktatörlük ülkemin üzerine heyula gibi çökeli beri dört ay geçti. Dostlarımın çoğu, hatta akrabalarımın bir kısmı bile ya hapishanede ya da işkencehanedeler. Gün geçmiyor ki gazetelerde arkadaşlarımın fotoğraflarını görüp yakalandıkları haberini okumayayım.
