Çocukluğuma ait zihnimdeki en net anılar, babamın beni asla görmediği zamanlar…
Oradaydı, fiziksel olarak yanımda, aynı odada. Ama sanki bir yabancıydı, sessiz bir gölge. Arada bir cümle kurar, bazen başını sallardı, ama gözlerinin içine bakıp beni fark ettiğini hissettiğim bir anı neredeyse hatırlamıyorum. O anlarda içimde bir boşluk büyürdü, adını koyamadığım bir eksiklik. Sanki ben, onun dünyasında bir detay, bir gölgenin gölgesiydim.
Seniha babasının ve annesinin ruhunda bıraktığı izleri silmeye çalışırken, gittikçe daha da derinleşen bir çukura gömülüyordu. Kimsenin göremediği bir çukur. Peki ya sonra? Bu çukurun bir merdiveni olabilir mi?
