Göğün Kurtları - İnanç, Kozmoloji ve Türklerin Ruh Dünyası

Bozkır gecesi bir çadırsa, direği Demirkazık’tır; o çadırın içinde yankılanan ses ise kurtun kadim çağrısı. Göğün Kurtları, Türklerin göğe bakarak kurduğu anlam dünyasını—inanç, kozmoloji ve ritüel üçlüsünü—belge, efsane ve arkeolojik bulgu arasında adım adım izliyor. Kurganların sessiz mühürlerinden Orhun taşlarının sert sözlerine, komşu imparatorlukların kayıtlarından kam davulunun ritmine uzanan bu anlatı, göğün yalnızca üstümüzde değil, devlet fikrinde, yasada ve han otağındaki karar anlarında nasıl yaşadığını gösteriyor. “Kut”un gökten indiğine niçin inanıldı? Ülker’in doğuşu neden bir ordunun yola çıkışını haber verirdi? Kurt, sadece bir totem mi, yoksa düzen kurmanın kozmik anahtarı mı? Her sayfa, bu sorulara somut sahnelerle—yıldız haritaları, mezar düzenleri, at kemerleri ve taş yazıtlar—cevap ararken, okuru gecenin serinliğinde başını göğe kaldırmaya zorluyor.
Bu kitap tadını bozkır rüzgârından, gücünü ise tenkidin berraklığından alıyor: efsanenin büyüsünü bozmadan, belgenin soğukkanlılığıyla konuşuyor. Gecenin siyahında parlayan Samanyolu’nu “Tengri Yolu” diye adlandıran bir zihnin, dünyayı nasıl örgütlediğini—savaşın saatinden barışın törenine, çocuk adlarından hükümdar unvanlarına kadar—sahadan sahneye taşıyor. Bir tarafta göğe açılan kehanet kapıları, öte tarafta taş gibi kanıtlar: ikisi bir araya geldiğinde, Türklerin ruh dünyası bir masal değil, okunabilir bir harita olarak beliriyor. Eğer bir halkın gökle yaptığı büyük pazarlığı, yıldızların diliyle kurulmuş bir devlet aklını görmek istiyorsanız, Göğün Kurtları size yalnızca bir hikâye değil, göğe açılan bir pusula sunuyor.

(Tanıtım Bülteninden)